خنجر            بیداد         

استاد رحیم کامران شاعر قرن ما

  مــــا    زاده    غمیــــم    و گرفتـــار محنتیـــم               

  تــرک    دیار      کرده    و    در   دام غربتیـــــم               

       برگ    و فا  ز     گلشـــن   دوران نچیده ایـــــم                   

         از   خلق   دل    بریده   و     در کنج   خلوتیـــم                    

       در   کوچه های     درد  درین   سال های سرد                    

      کس   با  خبر  نشد  که از این قوم     و   ملتیم                  

  اندر    جهان ببین  که چسان ظلم      می شود               

   گویند   شرق    و   غرب    که  ما   اهل  قدرتیم               

     بر مسنــــد   مراد    خسان   تکیه   کرده انــــد                

ما     پایمال    چکمــــه    بیداد    و   خفتیـــــم          

 از ظلم    کیســه  پر    شـــود     و  از ریــا فزون             

   ما     سر و های     بی  بـــر        آزاد      امتیم            

 لبــهای      ما    ز   خنجر بیــــداد    پاره   شـــد          

  گویــا    از آن    نه ایم    و    گرفتــار   لکنتیــــم          

  گویم    به    رمز       و    راز نگاه     ا بن حدیث را            

آهسته   خود  به خوان     که    اسیران ظلمتیم         

       ریزند بمب   و     موشک   و صد ظلم   کین    ولی              

  گویند          در         حقوق      بشر      یار    ملّتیم        

      بیداد    دیو        سیرت   ما   را     به      کینه  کشت           

    ما   کشتــگان      فتنه    این   پست         فطرتیـــم        

کامران  شرح  قصه ما    را به   کس    مگو    

چون   زیر   بار    محنت  و بیـــداد و ذلتیــــم      

                               گفته بودی غزلی

                  گو به هوای

                       دل من

استاد دیندار(کامران)

گفته بودی   غزلی   گو به هوای   دل من

من  چه گویم   ز   تو  ای ماه  من    و  نوگل

دل  تو  مخزن عیش  است و سرایت  همه سبز

دل  من کوره  داغ است و  حزین   محفل من

خشت شعرم همه درد است وبنایش غم دل

از    زبان تو چه  گویم که     نئی همدل      من

هستم از     جمع  پریشان    و ز   غم زاده شدم

بوی      غم     خیزد  صد     قرن    دگر  از  گل من

محفلت     باغ     بهار     است  و    پر از    بوته گل

شد     زمستان   غم   و  درد    ز    غم    منزل من

نچشیدی     غم       هجران     ندیدی      غم   دل

کی   خبر دار    دلت می شود    از     مشکل من

می زنی  گام تو  در   ساحلی  از   عیش و   صفا

شده   گرداب    غم      و  درد    ولی  ساحل  من

گفت     کامران  برایت      غزلی     از      دل زار

گفته     بودی     غزلی     گو    به هوای دل من

برچسب‌ها: استاد رحیم دیندار متخلص یه کامرانشاعر قرن ما